Mijn moeder (en die van mijn vele broer en zussen natuurlijk) is wat men noemt hoogbejaard. Ze woont al 15 jaar alleen in een ruim appartement in het centrum van onze gemeente. Kwik en ondernemend als ze altijd geweest is, neemt ze minstens één keer per week de bus richting stad; ze gaat 's zaterdags voor dag en dauw naar de markt, doet de was en strijk voor een van haar zussen, kortom niet klein te krijgen, dachten wij altijd.
En toch beginnen de jaren te wegen. Daarom hebben we twee weken geleden voorgesteld dat ze in de loop van januari bij ons komt wonen.
Verhuizen is altijd een heel gedoe; verhuizen en weinig meenemen is een nog groter gedoe.
In ons huis wordt de logeerkamer vrijgemaakt, verandert mijn naaihoek in een salonnetje met haar zetels en schuiven mijn man en ik een beetje op.
In haar appartement zoekt ze zelf uit wat ze nog wil bewaren, welke kast naar wie van de kinderen gaat, welk servies ze mee gaat nemen, wat er naar het containerpark of de kringwinkel mag, ... en probeert ze haar zenuwen in bedwang te houden.
Verhuizen is altijd afscheid nemen. Verhuizen naar je laatste woonplaats is dat helemaal. Toegeven dat je na al die jaren geen huishouden meer hoeft te doen, niet meer moet zorgen, zelf verzorgd en door al je kinderen en (achter-)kleinkinderen in de watten gelegd mag worden, is voor een zelfstandige moederkloek als onze mama niet eenvoudig, denk ik.
Verhuizen brengt onrust mee. Een appartement helemaal leegmaken, aan al je kinderen denken, voor elk van hen iets waardevols apart houden kan op tijd en stond voor hoge bloeddruk zorgen. Wij vragen dat niet, maar zo is onze moeder nu eenmaal: iedereen moet wat kunnen hebben, niemand mag zich achtergesteld voelen.
Ze is dapper, 'ons mama', maar al die verhuisperikelen kan ze natuurlijk niet alleen de baas. Iedereen helpt zo goed mogelijk. Het is dus druk!
In al die beslommeringen zouden we bijna vergeten dat het Kerstmis wordt. Ik was al goed bezig en gisteren heb ik alle verhuisdingen opzij geschoven en een paar placemats en onderzetters afgewerkt.
De patronen komen uit een Noors boek. Ze zijn op witte stof geappliqueerd.
Om het witte vlak wat te doorbreken stikte ik met zilverdraad wat sterren op de open plekken. In het licht van kaarsen of lampen glanzen ze.
Ook de glazen kunnen we op een passende onderzetter kwijt:
De kleuren passen bij het kerstservies dat ik vorige maand op de kop kon tikken.
Nu nog wat laatste boodschappen, koken en het kerstfeest kan beginnen!
Dit jaar zijn toevallig mijn man en ik verantwoordelijk voor het familiefeest. Dat wordt verse zalm koken (man), groenten en andere schotels voorzien (ik) voor zo'n 40 man. Een grote familie is fijn! En met de geweldige verandering in het leven van onze moeder en ons allemaal in het achterhoofd wordt dit een speciaal feest.
Ik wens ieder van jullie een vredige fijne kerst, veel licht en warmte in jullie hart en huis om je even terug te trekken uit de harde buitenwereld!
Patronen: Lise Bergene, Julens lappebook
Stof: Naald en Draad, Schoten en Stoffenverkoop, Hoogboom
2 opmerkingen:
Ik heb echt wel bewondering dat jij in al die drukte nog zo een mooie placemats kan maken weinig mensen gaan het je na doen!
Voor u mama zal er een fijne tijd aan komen, voor jullie maar toch ook extra druk... begrijp dat je het doet hoor... wens jullie dan ook allemaal fijne dagen!!!
Dankjewel!
Een reactie posten