De kogel en de kerk

Ha, het is zover!

Na lang aarzelen, kiezen, vergelijken, goede raad heb ik gisteren al mijn verjaardagsgeld geteld (dat was een heleboel!) Mijn superlieve man legde de rest bij en toen...

was de kogel door de kerk:

Hier is ze dus, mijn nieuwe naaimachine. Het werd een Pfaff met een heleboel mogelijkheden.

De machine kan vlug en traag stikken, door vele lagen stof, zelf afhechten, helemaal alleen knoopsgaten maken (die ik eerst gekozen heb), veel fantasietjes aan mijn werk toevoegen, het naaiwerk goed verlichten, ze heeft ingebouwd een boventransport, veel ruimte tussen de naald en het motorgedeelte en 15 verschillende voetjes en alles wat ik nog vergeten ben of nog niet ontdekt heb...
Voor mij blijft alleen de taak om de stof onder de naald te stoppen en 'gas' te geven. Dat neigt zowaar naar gemakzucht ;-))

Ik ben heel blij met mijn nieuwe vriendin. We moeten elkaar nog beter leren kennen en ze heeft nog geen naam, maar ik voel het, dat komt allemaal goed!
We zullen er eens vlug aan beginnen!!!!

Binnenkort op deze plaats: de eerste maaksels.
Tot dan!

Raadsels en puzzels

Janome, de naaimachine van vriendin L was hier een tijdje op vakantie. Ik denk wel dat ze genoten heeft van de lange werkdagen en de meters draad die door haar naald vlogen. Ze heeft me in ieder geval goed uit de nood geholpen na de slijtage - ziekte van mijn ouwe getrouwe machientje.

Nu is ze helemaal ontstoft en schoongemaakt en staat ze te popelen om weer naar huis te mogen.

Op de plaats van de naaimachine staan nu weer dikke boeken en een laptop met woordenboek; ik wijd me weer aan mijn bijberoepsbezigheden: correctie van puzzelboeken.

Ja, inderdaad, kruiswoordraadsels, woordenzoekers, Zweedse puzzels en andere plezante breinspelletjes worden door redacteuren gemaakt en door correctoren nagelezen en eventueel aangepast.

Een saaie bezigheid denk je?  Voor mij helemaal niet! Ik heb altijd graag gepuzzeld en met woorden en letters gespeeld en het werk voor het tijdschrift De Puzzelaar houdt mijn hersens fris en lenig.

Ik kan echt blij worden van de nieuwe woorden die onze raadselmaakster vindt en geweldig kan omschrijven. Wat dacht je bv van deze: veelpleger = draaideurcrimineel. Dat is een woord van 18, ja achttien, letters, dat in een hele regel past. Wel, als ik zoiets lees, krijg ik altijd een joepie-gevoel. Of een goede omschrijving voor dauw, liefst een omschrijving van maximaal 16 letters. Zoek maar!

Misschien ben ik wel een beetje gestoord, maar ik kan hier echt van genieten. 

Bij De Puzzelaar hebben we ook strakke regels: alle woorden moeten in Van Dale staan, spelfouten zijn (natuurlijk) uitgesloten, woorden van twee of drie letters mogen slechts met mondjesmaat, een zelfde woord mag niet twee keer in één puzzel of twee opeenvolgende puzzels,  het woord of een stuk ervan mag niet in de omschrijving zitten, enz...

Je ziet dus dat er echt serieus werk gemaakt wordt van deze puzzels. We proberen  altijd weer zoveel mogelijk variatie te brengen en nieuwe woorden en omschrijvingen te vinden. En daarom doe ik dat graag, mijn brein blijft aan de gang en wordt regelmatig in een hogere versnelling gebruikt, want ik moet alert blijven. Niemand  maakt graag kruiswoordraadsels met fouten in of storende herhalingen.

Dus mocht na de beloofde hitte van vandaag de zomer weer eens zelf op vakantie vertrekken, zijn er nog altijd de boekjes van De Puzzelaar die je dag kunnen opfleuren! Probeer maar eens.

En voor ik het vergeet, er zijn ook boekjes voor onderweg in een handig formaat en met raadsels die je zonder woordenboek kunt oplossen. Ook plezant voor grotere kinderen.



Moedertrots

Wij zijn hier al in feeststemming!

Dit jaar betekent het einde van het schooljaar voor ons het einde van een tijdperk. Dat klinkt lang, maar zo was het ook.
De dochter kon door omstandigheden buiten haar wil, zoals dat zo mooi heet, (herhaalde lange ziekenhuisopnames) haar middelbare school niet afwerken. Enkele jaren geleden raapte ze al haar moed bijeen en begon in het Tweedekansonderwijs opnieuw in het aso.
Het kostte bloed, zweet en tranen, maar ze slaagde, en hoe! Elk semester vierden we, ze stapelde de modules met mooie punten op en vrijdag zal het zover zijn: dan krijgt ze haar welverdiende diploma!

Mijn moederhart glimt van trots.  Ik heb haar zien groeien, want naast de kennis kwamen ook de wijsheid, het geduld en de volharding om lastige taken tot een goed einde te brengen.

Ze heeft veel geleerd, mijn dappere dochter, en nu is ze 'klaar' om de grote stap te zetten in wat ze zelf het 'echte leven' noemt. Ze gaat bij haar vriend wonen in het huisje met de mooie tuin die ze samen aangelegd hebben. En hoewel ze dan onder moeders vleugels vandaan vliegt, blijft ze toch in mijn hart verankerd, want zo gaat dat met moeders en kinderen: zodra je ze hebt voelen trappelen onder je hart, sluit je ze in je hart en krijgen ze daar een plaatsje dat ze nooit meer hoeven af te staan.

Ik zal ze wel missen, hier in ons huis, met haar vrolijke 'halliehallo', haar tranen, haar pianospel, haar koffietjes.

Loslaten, niet altijd even makkelijk

Ze zal gelukkig worden in haar nieuwe thuis samen met haar schat en de honden tussen hun bloemen en vele kruiden en ik zal ze weer zien groeien en samen met haar gelukkig zijn!

Tingeling

Geen naaiwerk vandaag.
De porseleinen figuurtjes mochten vanmorgen uit de oven na een aantal uren lekker warm bakken.

Enkele vogeltjes die omhoog willen, boompjes en hartjes klingelen nu samen als windvanger.

De figuurtjes zijn 3 tot 5 cm groot (of klein) en hangen met lichtblauwe touwtjes aan een gordijnring.

Een tijd geleden rolde ik enkele plakken porseleinklei die heel dun uit. Met koekjesvormen stak ik er figuurtjes uit die ik zowat een week liet drogen, eerst tussen absorberend materiaal en onder wat gewicht tegen het kromtrekken. Er waren theepotjes bij, boompjes, hartjes en vogeltjes.

En gisteren werden ze dan met z'n allen gebakken, lekker warm tot 1240°.

Wachten, wachten, wachten ... tot alles goed afgekoeld is.
En dan komt het spannende moment: de oven openmaken en controleren of de figuurtjes heel zijn en goed gebakken.

               Ja hoor: allemaal gelukt!



















Heb je al eens porseleinen vogeltjes in de wind horen klingelen?

Nee? Kom dan zondag naar Schoten. Daar is naast de braderij ook een kunstenmarkt en een home - made - marktje.

Ook de vogeltjes zullen dar lustig in de wind wapperen en gezellig babbelen: tingeling...
(maar nee, je gaat er niks van horen, vrees ik. De braderij maakt veel kabaal! ;-))

l'embarras du choix

Vorige week was ik jarig.
Dat hebben we zaterdagavond lekker en luidruchtig gevierd.
Mijn oude naaimachine had zowat de geest gegeven en daarom deed iedereen een duit in mijn zakje voor een nieuwe naaihulp.

Maar nu heb ik een probleem: ik heb flink wat geld gekregen, mijn man legt het tekort bij voor de machine van mijn keuze.

En wat moet ik nu kiezen?

Ik dacht aan deze
 


Dat is Zwitserse precisie en degelijkheid om je klok gelijk op te zetten. Een machine voor het leven dus.

Maar toen bedacht ik dat ik voor hetzelfde geld misschien meer mogelijkheden had met

een brother dus.


Of

een pfaff, nee, niet de boekskes-doelman.


Dus nu heb ik wat de Fransen zo mooi noemen 'l'embarras du choix'.

Mijn nieuw machientje moet nauwkeurig  werken, traag én vlug, met gemak door vele lagen stof kunnen naaien en enkele persvoetjes hebben.

Zondag is het home-made-marktje en misschien brengt dat ook nog wat op. Dat maakt de mogelijkheden nog groter en de keuze waarschijnlijk moeilijker.

Daarom: help, help, help!!!

En ondertussen aan de gulle schenkers: DANKUWEL!!!!

(voorlopig) afscheid van Het Grote Plan

Kennen jullie dit?

Twee jaar geleden ging een lang gekoesterde droom in vervulling. Wij vertrokken in Saint-Jean-Pied-de-Port, een klein stadje in de Franse Pyreneeën, voor een voettocht van 780 km naar Santiago de Compostela in Galicia, Spanje.
Hier zie je enkele stempels van de pelgrimsherbergen waar we overnachtten.

Mijn man kan door zijn beroepsbezigheden slechts twee aaneengesloten weken vrij nemen en dus verdeelden we de tocht in tweeën. Het eerste jaar stapten we tot in Burgos en vorig jaar liepen we de rest van de reis.

En dus, op onze huwelijksverjaardag:

bereikten we het lang verwachte doel en kregen we in Compostela onze laatste stempel en een getuigschrift in het Latijn. Eventjes voelden we ons middeleeuwers, maar dan met een moderne uitrusting.

Aankomen op het plein voor de kathedraal was een emotioneel moment. We zagen tochtgenoten terug, die af en toe of regelmatig in dezelfde herberg logeerden of op hetzelfde terras pauzeerden. We omhelsden mensen die we waarschijnlijk nooit meer terug zouden zien, we voelden ons een met zovelen die samen met ons of voor en na ons over de eeuwen heen dezelfde moeilijkheden kenden, op dezelfde paden wandelden, dezelfde vergezichten bewonderden. We waren heel klein en voelden ons tegelijk heel groot: we hadden het gekund, we hadden de dikwijls lastige weg bergop en bergaf over rotsblokken, door modder of pulverig zand, langs prachtige valleien en door drukke steden tot een goed einde gebracht. We hadden prachtige mensen ontmoet, levenslessen gekregen en genoten van de stilte. We zagen het grote wierookvat, de botafumeiro, door de kerk zwieren en hadden weer een kippenvelmoment. Geen pijn meer, geen vermoeidheid, alleen grote vreugde en dankbaarheid.

En dit jaar:

kwamen de nieuwe geloofsbrieven en de nieuwe stempelboekjes aan



 Nog helemaal wit en leeg:











klaar voor Het Grote Plan van dit jaar: de Camino del norte lopen, langs de kust. Dat is elke dag nog meer klimmen en dalen, af en toe een overzet in een baai en prachtige panorama's over de Atlantische Oceaan. Weg van de drukke Camino Frances, rustig (ik denk eerder hijgend) en ver weg van de massa.


Maar! Er kwam een kink in de kabel. Het Plan kan niet doorgaan. We verhuizen en wel in de maand september. Afscheid van Het Grote Plan deed wel even pijn.

Ach ja, uitgesteld is niet verloren. Na dit jaar komt er nog een. We zullen blijven oefenen, elke zondag hier of daar in het Vlaamse land. Misschien kom je ons wel eens tegen, gespoord en gelaarsd met rugzak en Sint-Jacobsschelp.

Dan zullen we elkaar hartelijk begroeten: Buen Camino!

Lopende band

De laatste dagen lijkt ons huis wel een tassenfabriek. De hand-made-markt is al over 10 dagen. Tijdens de Schotense braderij.
Ik heb daar samen met vriendin L (maakt prachtige juwelen) een kraampje en een leeg kraam is niet echt aantrekkelijk, niet?

Dus wordt er gedacht, gezocht, genaaid, gestreken (tot een half uur geleden toch) en opgeruimd. En ik heb ook nog wat porseleinen hangertjes. Die liggen te drogen voor zover dat mogelijk is in dit kille vochtige weer.

Ik had al een paar boodschappentassen laten zien. Hier komt een andere reeks eenvoudige tassen. Het is een rechthoekig model, voor de stevigheid gevoerd met een katoentje en voorzien van een binnenzakje voor rondzwervende kleine spulletjes.
Ze hangen gezellig naast elkaar in de eerste zonnestralen van vandaag.

Stof: linnen van Ikea en oud linnen van op zolder.
paspel: rood met witte stippen van Naald en draad in Schoten
Kippenrandje: Naald en draad Schoten

Om de tassen wat op te fleuren maakte vriendin L in polymeerklei een versiering in hetzelfde rood met witte stippen.

Ze heeft gaatjes voorzien om de vlinders en het theepotje stevig vast te naaien. Ik vind het supermooi gelukt!

Vermits niet iedereen  nood heeft aan een grote tas heb ik ook nog wat extra toilettasjes genaaid:








De stofjes kocht ik bij Lana in Antwerpen op een patchworkcursus die ik  niet af kon maken. Ze zijn voorzien van volumevlies zodat ze rechtop blijven staan. Van sommige stofjes heb ik maar 10 of 15 cm. Daarom heb ik er een paar gecombineerd.

Nu heb ik nog een drietal handtassen geknipt. Een is al ineengezet, de andere twee volgen morgen:

Deze stof is een erfstuk van een tante van een tante van mij. Het is een soort van diolen met ingeweven bloemen. Op de foto is het niet helemaal duidelijk, maar ik gebruikte voor de binnenkant en de lussen voor de handvatten een stof in dezelfde kleur als de ingeweven bloemen.                  

Toen ik enkele dagen geleden zo'n fluo veiligheidshesje in handen kreeg, zag ik daar ook meteen een tas in. Die tassen zijn  zo stilaan een obsessie aan het worden. Ik droom ervan en zie in elk stofje een mogelijke tas.Dit werd een heel eenvoudig model. Ik denk dat hij in het donker wel zal opvallen! Of in de disco. Aan mogelijk eigenaars ook geen gebrek: zowel de buurvrouw als de dochter zien zo'n fluo tas wel zitten! En eigenlijk vind ik hem zelf ook geweldig. Dus als hij niet verkocht wordt op 24 juni, zie je er een van ons mee paraderen.

Ik heb nog twee hesjes gevonden. Misschien krijgen die ook een nieuwe bestemming.

Deze tas moest nog gestreken worden, maar... mijn strijkijzer is ondertussen gevallen. In frut vaneen zeggen ze hier in het Antwerpse. Na de nieuwe auto, de nieuwe koelkast, de versleten naaimachine en een verhuis in het vooruitzicht komt dit eigenlijk nogal ongelegen. Mijn handige man heeft nu een siliconenspuit bovengehaald en alles weer ineengeplakt. Want het strijkijzer deed het nog wel, het  was alleen uiteengevallen. Klinkt raar, ik weet het. Ik hoop dat de siliconelijm het houdt. Het zijn de plastic delen die hersteld zijn en siliconen kunnen 180° verdragen.  Over 24uur zullen we het weten.

Zo, dit was het laatste nieuws uit de tassenfabriek van Schoten.

Nee, het laatste nieuws niet. Hier staat nog vanalles te gebeuren, maar daarover vertel ik een volgende keer!

Goede avond allemaal! En slaap lekker, net als wij, morgen is het hier feest!



Tassen!

Terug naar de orde van de dag.

Over enkele weken organiseert onze gemeente een marktje met home-made spullen.
Ik heb me ingeschreven en ga met vriendin L een kraampje runnen.

Zo'n kraam moet wel wat te bieden hebben, dus wordt hier tussen andere bedrijven door (in concreto: 's avonds en 's nachts) vlijtig gedacht, geknipt, genaaid.

Laatste oogst: enkele eenvoudige boodschappentassen kleinere tasjes en gsm-zakjes.

Voilà:

de ene kant

en de andere

Het is duidelijk een stofje van Ikea en ik vind het zelf een vrolijk geheel.

De voering van de beide tassen is wit en er zit aan de binnenkant ook een zakje voor kleine verloren lopende dingetjes.

Wat klassieker, blauw-wit gestreept met een rood paspeltje:

 Dat paspeltje is in het echt wel wat duidelijker.

En dan de kleinere tasjes van fleurige katoentjes en gsm-zakjes van vilt - met - elastiek:

De foto's zijn wat flauwtjes uitgevallen. Ik zal eens op les gaan bij mijn man. Excuus voor mij: donkere wolken op komst, licht al op de terugweg, mijn ongeduld (hoewel dat geen excuus is)

De kraampjesdag komt dichterbij, actie dus en de hier logerende naaimachine doen draaien. Over de andere, zeer ingrijpende bedrijven zal ik later wel eens berichten.

First things first!

Goede avond en slaapwel straks.

Post!!!!

Vandaag zat de brievenbus goed vol: provinciale belasting ;-((, gsm-rekening ;-(, naaitijdschrift uit Amerika ;-), reclame-op-naam en 3, drie dus, kikkerbrieven ;-)))

Mijn dag kon niet meer stuk.
Ik kreeg van Lies een tuinschortje met een zakje kamillezaad en een superlieve brief.

Haar leestip: Post voor mevrouw Bromley van Stefan Brijs.
Hoe goed ken je iemand door gewoon haar blog even door te nemen? Heel goed blijkbaar, want het zelfgemaakte schortje en het zakje zaad zijn echt een mooi cadeautje voor mij en het boek ken ik van de recensies, maar las ik nog niet. Komt dik in orde!
Dankjewel, Lies!

De volgende brief kwam uit het Gentse. Nele maakte een prachtig foldertje om haar favoriet, een driedelig kookboek, aan te prijzen.

Op de achterkant nog een extraatje, drie mooie titels.

Ik weet wat me deze zomer te doen staat. Het rechtse boek heb ik al gelezen, maar de kookboeken heb ik niet gekocht en ook de andere titels staan niet in onze boekenkast.

Ik vind het idee om een kookboek aan te raden  origineel. Het is heerlijk om weg te dromen bij foto's van lekkere gerechten. Daarenboven zijn die boekjes niet kookboekachtig uitgegeven, met leeslint en sobere zwarte kaft. Ik ga zeker je raad volgen, Nele, en me in de boekjes van T. Leduc en F.Verheyden verdiepen. 

De laatste envelop bracht me een toffe brief met een aantal leestips en een zakje verrassende thee! Vanavond voor mij muntthee met kaneel en zoethout bij de houtkachel, want zoals je aan de foto's kunt zien: de zon heeft ook in Schoten plaats geruimd voor regen en kille wind. Ik ben halsoverkop naar binnen moeten vluchten voor een nieuwe regenbui.

De ultieme boekentip van Emilie is Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Dat heb ik al gelezen, maar de brief geeft me zin om opnieuw te beginnen. Ook bij haar nog wat andere auteurs, wat bewijst dat het voor elke lezer blijkbaar moeilijk is om zich bij één werk te houden.

Emilie spreekt in haar brief ook over Helle Helle, voor mij onbekend. Daar zal deze zomer een einde aan komen. Santé, Emilie, (of zeg je dat niet bij thee?)

Wat is het toch heerlijk om verwend te worden met mooie woorden en cadeautjes!!!

Dankjewel, kikkervriendinnen.