De laatste

Vandaag is zus G jarig. Een deel van haar cadeautje is al gekocht (stof om op te borduren, dat doet ze graag) en het andere deel (een tas, wat anders) ligt bijna afgewerkt op de naaitafel.

Gewoonlijk is de dag na haar verjaardag de laatste dag van het jaar en dat is nu niet anders.

Tijd voor goede voornemens?!

Ik ben daar geen goede vriendjes mee, met die voornemens. Dikwijls verdwijnen ze even vlug als ze gekomen zijn. Mijn levensweg is geplaveid met plannen die soms tot een goed einde kwamen, maar meestal ondergesneeuwd raakten door diep ingesleten (goede) gewoonten of hebbelijkheden.

Mijn voornemen voor dit nieuwe jaar is dan ook om geen goed voornemen te hebben. Op één na. Ik ga proberen om enkele woorden uit mijn jargon te schrappen. Laten we zeggen, één per maand om het mezelf niet al te moeilijk te maken.

Ok, daar gaan we: vanaf 1 januari verdwijnt het woord 'moeten' in al zijn vormen uit mijn leven.

Als het goed gaat, hoor je mij niet meer zeggen "ik moet nog..." of "moest jij niet...".

Benieuwd of het lukt.

En nu moet (bijna de laatste keer, dus geniet ervan) ik jullie allemaal nog het allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Dat het een jaar mag worden met veel zon en warmte  voor jullie hart en genoeg regen voor de plantjes!

Warme winter

Belofte maakt schuld en dus naaide ik gisteren de tweede trui voor de echtgenoot. De eerste was al af, gebruikt en goedgekeurd.

De kleur is helemaal niet realistisch, de houtspaandertjes op de trui wel, het is tenslotte een werktrui. Ze is heel warm, want ze bestaat uit een buitenkant in fleece en een wollige voering. Twee truien ineen dus.

Het tweede stuk is gemaakt volgens hetzelfde patroon. Alleen de stof is anders.

                                                  

Ze is wel wat stugger dan gewone fleece, ook wat lastiger voor de naaimachine. Ik heb er zelfs een stevige jeansnaald op gebroken.

Geen binnen-en buitentrui deze keer. De stof heeft vanzelf een teddykant en een fleecekant.
Gelukkig had ik alle onderdelen eerst even door de overlock gehaald, want deze lap produceerde nog meer pluizen dan de vorige.

Een kraagje tegen smeltende sneeuw of regendruppels in de nek en een rits voor meer of minder verluchting:














Laat de echte winter nu maar beginnen, mijn buitenman is er klaar voor!

Aan de slag

Kerstmis nadert met rasse schreden en de eerste winterprik liet ons aan den lijve opnieuw kennismaken met vriesweer en kou. De hoogste tijd dus voor actie en de beloofde warme truien.

Van een bestaande sweater van mijn man maakte ik een patroon en daarmee naaide ik twee truien, een van fleece en een van teddy (borg). De teddy komt volgens de wens van de nieuwe eigenaar aan de binnenkant voor extra warmte en isolatie.

Zo gezegd zo gedaan.

 

 

 

Volgende stap: een rits in een nog te knippen halssplit.

 

Ik heb al een soort van actieplan in mijn hoofd, vanmiddag ga ik dat uittesten. De grootste hindernis is niet de rits of de combinatie rits, buitenkant en voering, maar wel de dikte van alle lagen samen. Mijn nieuwe machine kan wel wat aan, maar overdrijven is nooit goed.

 

Hier komt de rits

 

 

Ondertussen heb ik al twee keer extra gestofzuigd, ik ben zelfs met de stofzuiger langs alle naden van de binnentrui gegaan. En toch dwarrelen er nog vlokjes en nopjes rond. Nog even, dan naai ik ineens de volgende beloofde trui en dan kan de stofzuiger nog eens flink aan de gang.

 

Over die stofzuiger wil ik nog iets vertellen. Hij verdient dat.

Dat die het na bijna 15 jaar nog altijd doet, mag op zich al een wonder heten, dat hij me nog wil helpen na wat ik hem heb aangedaan is al helemaal geweldig.

 

Enkele jaren geleden heb ik per ongeluk (zo gebeurt dat) een gloeiend stukje as opgezogen (de stofzuiger dus). Probeer dat nooit, want de hele stofzak gaat dan gezellig branden en smeulen. Ik heb er zeker een uur aan gewerkt om hem weer in orde te krijgen. De brandende zak lag ondertussen in de tuin een grote vieze wolk te produceren.

 

Dat was dus een tijd geleden en sindsdien ben ik nog voorzichtiger.

 

Maar zaterdag was het weer raak. Wij hebben een houtkachel die de hele dag brandt. Een regelmatige schouwveegbeurt is dus aangewezen. Mijn man klom op het dak om de schouw te kuisen, binnen waren een paar kastjes en de tv opzijgezet en stond ik klaar om de roetdeeltjes op te vegen. Alles verliep zowat naar wens, tot ik de stofzuiger pakte om het laatste roet op te zuigen.

 

Waarschijnlijk heeft het hele fijne roetstof de poriën van de stofzak verstopt, in elk geval hoorde ik opeens een plofje en iets later stond ik in een grijze mist! De stofzak was ontploft.

 

Al eens een muur gezien vol roet? Ik wel en ik kan het niet aanbevelen.

 

Ik heb een flink gevloekt en wat langer gekuist dan de bedoeling was, mijn man heeft de muur van de schouw opnieuw geschilderd en de arme stofzuiger heeft nieuwe zakken gekregen.

 

Eind goed al goed! En nu gebruik ik opnieuw de echte merkzakken, niet meer de namaak van goedkopere ketens. De zuigkracht is veel groter, de filters zijn beter en de stofzuiger snort tevreden.

 

 

 

 

 

 

 

 



Een lach en een traan

Morgen is het zover.

Dan vertrekt de zoon naar het zuiden van Spanje.

Voorgoed, zegt hij. Hij heeft hier niets te verliezen.

Ik ben blij voor hem, want het zal daar warmer zijn dan hier.

Ik ben ongerust, want misschien zijn zijn dromen wel te groot.

Ik ben verdrietig, want Zuid-Spanje is toch een eind weg.

Een moederhart met een lach en een traan.

Dag Floris, dag jongen, hasta la vista!!!

Kerstswap

De plus van de kerstswap  is goed aangekomen. Binnenkort zal ook bij mijn swappartner een cadeautje in de bus vallen.

Zoals ik al vertelde, naaide ik een van mijn lievelingstassen. Mijn swappartner geeft les en ik weet uit lange ervaring dat een tas dan altijd van pas komt. Daarenboven heeft dit exemplaar een smalle bodem, waardoor hij niet bij elke stap tegen je benen slaat. Ik vind dat zelf nogal onaangenaam en wat je zelf niet wilt, doe je ook een ander niet aan, nietwaar?

Zo'n tas alleen is toch wat eenzaam en dus kwam er gezelschap: een klein tasje en een eenvoudige pennenzak. Ik ben nogal praktisch van aard en geef graag nuttige cadeaus. (Misschien niet altijd even prettig voor de ontvanger, dat zou wel eens kunnen)

De bruine tas heeft aan een buitenkant een zakje-met-rits, handig voor een sleutel of zo.
De voering van dit zakje is dezelfde als de binnenkant van de hengsels.

De andere bruine buitenkant kreeg een vrolijk geel-oranje lappendekentje, gewoon wat zonnige versiering.
















De stofjes van dit patchworkstuk zitten ook in het kleine tasje:

 

 

De blauwe pennenzak valt misschien wat uit de toon, maar hij is gemaakt van een van mijn lievelingsstofjes (de gele variant zit ook in de patchworkstukken van de grote en de kleine tas) en de voering is dan weer de bruine stof van de grote tas. En zo past alles dan toch op de een of andere manier bijeen.

 

 

En daarmee is de cadeautjestijd voor mij echt aangebroken.

Ik heb nog wat stoffen op de tafel liggen, die in een passend cadeau gaan veranderen. Het kleed voor zus H is niet echt een geschenkje, maar ik wil het graag voor de kerstvakantie afgeven.

Verder liggen er wat lappen die twee extra warme sweaters moeten worden voor mijn man. Op zijn verlanglijst stond alleen een zelfgemaakte 'trui' van fleece en borgstof, ook teddy genaamd. Hij heeft een voorbeeld dat ik kan volgen. Ben benieuwd of dat goed gaat lukken!

En dan heb ik een mooie stof op de kop getikt (2 € per meter laat je toch niet liggen). Ik nam er nog vlug een tricootje bij en wil die twee nu verwerken tot een vest met bijpassend T-shirt. Ik weet alleen nog niet of ik het geheel voor mezelf ga maken of voor ... We zien wel.

 

 

Zo, ik ga weer aan de slag.

Ik wens iedereen warmte en licht in deze donkere dagen (duidelijk aan de foto's)!

 

Tot later!!!

 

 

 

 

In de stille (voor)kempen...

...sneeuwde het vannacht ook. Ik ben zelfs even opgestaan om te gaan kijken of de weergoden hun belofte aan Frank wel gehouden hadden.

Raar, nog altijd ben ik blij als een kind als er sneeuw ligt. Ondanks de gladde wegen, ondanks de druppels van smeltende vlokken recht in je nek, ondanks de koude voeten... blijf ik het een prachtige tijd vinden.



 

 

 

 

Wat zijn wij toch verwend met dit uitzicht!

 

Binnen brandt het houtvuur, buiten wordt kleurloze, witte bos helemaal stil.



Kerstswapplus

Enkele weken lanceerden mimi  en hoemmelke een kerstswapplus.

Denken, met mezelf overleggen, kiezen, beginnen, wegdoen, opnieuw beginnen, ... zo werkt een project bij mij. Het grootste deel van de arbeid gebeurt dan ook onzichtbaar in mijn hoofd.

Maar dan, als ik echt op dreef ben, gaat het gewoonlijk goed vooruit en nu kan ik het resultaat tonen.

Ik maakte voor mijn kerstswappartner(es) een tas voor haar overhoringen/voorbereidingen/lesmateriaal. Het werd een kopie van een van de vroegere tassen, een exemplaar dat ik zelf heel mooi vind. Ik deed er nog een tasje bij voor kleinen spulletjes en een pennenzakje voor het rode en ander schrijfgerief.

Foto's zie je pas als het pakje aangekomen is. Dat snap je wel. (Der Feind Freund hört mit!)

De plus van deze kerstswap moest een cadeautje worden voor een minderbedeeld kind.

Bij de inspectie van mijn stoffenvoorraad sprong een paddenstoelenstofje recht in mijn armen.

En zo werd het een handtasje voor een (grote) kleuter. Op de voorkant zette ik een kleine bloem van voeringstof.

 

 

 

En omdat in deze tijd van het jaar de verkoudheden gratis en goed voorhanden zijn, maakte ik er een zakdoekezakje bij. Daar voor gebruikte ik niet het bekende patroon met de golvende 'ingang'. Ik denk dat kleine vingers gemakkelijker hun weg vinden in een eenvoudige opening.









Ik hoop dat het meisje dat dit tasje krijgt er veel mee zal rondlopen en het kan gebruiken voor al haar kleine schatten.

De tassen van S

Ik heb het al gezegd, de laatste tijd regent (vandaag sneeuwt) het hier bestellingen.
ik hou daar wel van, de uitdaging, de deadline, de voldoening achteraf.

Zo vroeg S me of ik niet wat tassen wou maken. Het zijn tassen van bestaande patronen uit tijdschriften en naaiboeken.

Die uitdaging is bijzonder groot, want ik ben nogal eigengereid en pas een patroon graag aan mijn eigen wensen en inzichten aan en dat kan nu niet.

Aan de slag dus:

De eerste, een badtas, in katoentjes die voorzien zijn van een waslaagje.

Het is een vrij grote tas (mag wel voor een badtas) met aan een kant een extra zak. De andere kant bestaat uit verschillende vierkanten en rechthoeken.
Patroon: Anna (burda) juni 2012



















De tweede in de rij is een romantisch tasje:

De tas is samengesteld uit verschillende stoffen en versierd met allerlei kantjes, linten en knoopjes. Bovenaan is hij afgewerkt met een paspel en een ingeregen elastiek zorgt voor de bolle vorm. Het patroon komt uit een Duits boek "Poesie der kleinen Dinge" van Eva Maria Maier. Het is een boek vol tasjes, hangertjes, kralen en andere spulletjes in een biedermeier-stijl.


Het volgende project ligt op de naaitafel. Het is een eenvoudige patchworktas die samengenaaid wordt uit twintig vierkanten met bovenaan twee rechthoekige boorden.

Alle stoffen, lintjes, knopen, paspels, garen en vlieseline komen van 'Naald en Draad' in Schoten.

Zoals je ziet, is er nog werk aan de winkel. Ik zal er dus eens vlug aan beginnen, want ook de kerstswap moet nog verder afgewerkt worden!

Het Zwarte Woud op onze tafel

Jaren geleden, bijna in de tijd toen de dieren nog spraken, bracht ik regelmatig een stuk van mijn vakantie door in Duitsland. De eigenlijke bedoeling was om mijn zeg in het Duits te leren doen. Dat is zeker gelukt en ik leerde er zelfs nog veel meer, want ik kwam er als stadsmens terecht op een boerderij in een klein dorp dichtbij de Bodensee en de Zwitserse en Oostenrijkse Alpen.

Wildpoldsweiler

Dorpskerk Elmenau

 

 

Zeg nu zelf, er zijn ergere plekken om een taalbad te krijgen!

 

 

In dat Schwäbische Land leerde ik ook bakken en eten, Zwetschgenkuchen, Apfelkuchen en ... Schwarzwälder Kirschtorte!

 

 

 

 

Ik heb die taart later met mijn leerlingen nog gemaakt en geproefd, goed, maar zwaar en heeel calorierijk.

 

 

Maar enkele weken geleden zag ik bij Photo-copy-Ann een lichtere variant van deze geweldige taart. En toen we vrijdagavond voor een dineetje nog een dessert konden gebruiken, heb ik dan ook niet geaarzeld. Schwarzwälder ... zou het worden.

 

Het recept is eenvoudig, de ingrediënten overal te vinden en je hebt er geen oven voor nodig. En de smaak, ... die was raak!

 

 

 

Meringue, krieken, chocolade en slagroom zijn de belangrijkste bestanddelen.

Ik ben niet zo'n liefhebber van meringue en al te zoete desserts, maar het moet gezegd, dit glaasje heb ik met smaak tot op de bodem leeggesnoept.

 

Misschien een idee voor een of ander feest in het vooruitzicht?

 

Alvast smakelijk!



De rokjes van E

Vrijdagavond was het zover: de rokjes van E mochten naar de nieuwe eigenares.

E was jarig en op haar verlanglijstje stond een rokje zoals ik er een voor mezelf gemaakt had. Dat vond ik eigenlijk wat dunnetjes voor een verjaardagsfeestje en daarom dacht ik er een t-shirt bij.

De stof voor dat t-shirt was vlug gekozen. Op het bekende adres in Kapellen sprong het lapje bijna recht in mijn handen. Een bijpassend rokje was een probleem. Ik kan sowieso niet goed kiezen en ik heb verschillende stofjes gekeurd, gekozen, teruggelegd en weer gekozen. Uiteindelijk ging ik naar huis met een lapje bruin-met-gelige-nopjes en nog een aantal couponnetjes, maar dat is een ander verhaal.

Ik heb eigenlijk een meer dan kleine stoffenverslaving. De kast in mijn kamer is daar een duidelijk bewijs van. En telkens als ik een nieuwe lap koop of krijg, blijft die een tijdje op mijn tafel liggen. Ik kan hem dan regelmatig bekijken, aanraken en in mijn hoofd tot een of ander stuk laten groeien.  Genieten noemen ze dat.

Dat gebeurde ook met de stofjes voor E. Ik bekeek ze en drapeerde ze rond Annabelle, mijn paspop. Tot ik op een zeker moment bedacht dat E eigenlijk geen effen rokje bedoeld had. Goede reden om nog eens naar Kapellen te rijden en een mooi tricootje mee te brengen.

Het resultaat: t-shirt met watervalkraag (makkelijk te maken) een bijpassend rokje, gevoerd en met blinde rits





















en een tricotrokje om zo over het hoofd te trekken, zonder rits dus. Het is wat dikker jersey met fluwelige opdruk.

Het patroon van de rokjes is de A-lijn van Mme Zsazsa en het t-shirt vond ik in Knipmode.

Zaterdagmorgen belde E me op: alles past prima! En zo zijn er weer twee gelukkige vrouwen, E die nieuwe kleren kreeg en ik die ze kon maken en geven.

Er zijn ook twee tassen naar S vertrokken, maar ik ben weer de foto's vergeten. Ik zal dat deze week eens goedmaken.

U vraagt, wij naaien

De laatste dagen, weken zelfs, wordt hier vooral op bestelling gewerkt.
 
Aan mijn moeder had ik een tricotkleedje beloofd omdat ik dat zelf zo graag draag. De stof was al lang hier in huis, voorgewassen en netjes opgevouwen. Het model zat in mijn hoofd en de maten stonden op papier. Alleen de uitwerking werd telkens opnieuw opzijgeschoven. Uitstelgedrag noemen ze dat.

Maar kijk, het is er!

Het is een eenvoudig model met een 'waterval'-kraag. Oma heeft het al eens gepast (ik had het voor alle veiligheid te breed gemaakt), nu is het ingenomen en verkort. Alleen de zomen nog. Daarvoor moet ze nog eens passen. En ik wil er ook nog een striklint bij. Dat breekt de lengte een beetje en geeft extra vorm.



















Ondertussen naaide ik nog een handtas voor jarige vriendin M. Die is al afgegeven en goedgekeurd, maar naar goede gewoonte ben ik vergeten er een foto van te maken.

Ook de tas die ik helemaal volgens het boekje voor S naaide, is niet 'vereeuwigd'. Ik ben geen fotomadam, daarvoor heb ik een geweldige echtgenoot. Die is een kunstenaar met zijn pentax en daarom denk ik meestal veel te laat aan de camera.

En nu is het de beurt aan de bestelling van vriendin E die over enkele dagen jarig is. Ze vroeg een rokje. Dat ligt nu geknipt klaar voor de naaimachine samen met nog een paar verrassingen. Foto's zullen volgen als het cadeau zijn bestemming bereikt heeft, anders verklap ik alles al.

En ja, we gaan door, want zus H liet zich ook opmeten voor een tricotkleedje. Daar heb ik nog geen stof voor, wel een model en dat is al heel wat.
Eerst nog even een paar stoffen mandjes voor nichtje K. Haar baby gaat nu bijna komen en dan moeten de suikerbonen ergens in, nietwaar?

Ik ga dus verder aan de slag, want ook de dochter heeft nog wat binnengebracht (gescheurde voering in een vest, verbetering aan een jas en stof voor nog een warm vest) en S wil nog een paar tassen (uit de boekjes). En ik kon vorige week niet weerstaan aan een prachtige tricotstof voor mezelf. Ik denk dat ik verslaafd ben.

Het lijkt veel, maar ik geniet. Ik ben thuis. Als mijn puzzelcorrectiewerk klaar is, heb ik tijd en mijn supersonische naaimachine wil werken.

Dus vooruit met de geit of zoals een collega altijd zei: En avant la musique! Dat klinkt vrolijker.

Maar even dit nog: enkele weken geleden vierde  onze dochter de verjaardag van Eran, haar hond. Ze bakte voor hem en zijn hondenvriendjes speciale koekjes volges een recept uit 'Beestig lekker'. Dat is een kookboek voor hondeneten.

 

 

 

Jammer genoeg waren dit voor Rasta, de hond van haar vriend en sinds een paar maanden de huisgenoot van Eran, de laatste zelfgebakken koekjes. Hij stierf donderdag na twee zware epileptische aanvallen. Het verdriet is groot, want na bijna dertien jaar vol leven, spel en lange wandelingen laat de trouwste vriend van onze schoonzoon een grote leegte achter.

Naaifabriekje

De laatste dagen was ik niet echt actief in blogland. Dat wil niet zeggen dat ik helemaal lui was.

Ons huis leek wel een klein naaifabriekje: ik zorgde voor

• vijf hoeslakentjes voor de wieg en het bedje van de baby-in-wording van nichtje K
• twee donsovertrekjes voor hetzelfde bedje
• een tricotkleedje voor mezelf
• een rokje voor de dochter
• een warm t-shirt voor de dochter
• een vestje voor mezelf
• een rok voor mezelf
• een handtas voor de jarige vriendin L

Foto' zijn er niet, want de camera vond het allemaal wat veel. Alleen de handtas kon nog net. Die was dan ook een cadeau, nietwaar?
Klopt niet, de batterijen zijn weer leeg. Daarom wil hij niet meer werken.

Hier is de handtas:

 

 

 

De tas is gebaseerd op het patroon van de tulip-bag uit het boek 'Sew Serendipity BAGS'  van Kay Whitt.

 

De stof is gebloemd fluweel en de voering is al even mooi. Het is kunstzijde met geborduurde takjes en blaadjes. Ik maakte er geen extra zakjes in, want nu kan ze de tas ook andersom gebruiken.

 

 



De handvatten zijn één lang geheel. Als de tas binnenste buiten gedraaid wordt, ziet hij er dus helemaal anders uit.

Waar de stoffen vandaan komen, weet ik niet. Ik kreeg ze enkele maanden geleden van vriendin L zelf. Misschien wat raar dat haar cadeautje nu gemaakt is van stoffen die van haarzelf kwamen. Nee, ik vind dat niet, want zo was ik er zeker van dat ze het een mooie tas zou vinden.

Ik vulde hem nog met wat zonnige zakjes (verschillende soorten thee en een paar lavendelzakjes voor in de kast) en dan kon hij naar de nieuwe eigenares.

Zo en nu ga ik wat mandjes maken voor de doopsuiker van de komende baby. Die gaat niet lang meer op zich laten wachten!

Daarna begin ik echt waar, vast beloofd, eindelijk aan dat tricotkleed voor onze oma, mijn moeder. De maten zijn opgeschreven, het patroon is nu gevonden, de stof al lang voorgewassen, de draad ligt klaar. Alleen de durf nog om niets te verknoeien!

Ik zal er eens in vliegen! Daag!!!

Oh, en voor ik het vergeet, de selder en de prei verhuizen naar de grond in een bloempot. Die mag dan op de vensterbank staan, want buiten is het nu echt wel te koud voor nieuwe plantjes.

groenterecyclage

Recycleren is hét woord vandaag de dag. Kleding, meubels, lampen, keukendinges, alles wordt met een kritische blik bekeken, waar mogelijk of wenselijk aan de noden van vandaag aangepast en opnieuw gebruikt .

Ik vind dat een prima zaak. Ik probeer ook te herstellen wat kapotging en gooi niet te veel gewoon in de vuilnisbak. Knopen, stoffen, meubeltjes, schroeven, onderdelen van elektrische toestellen, wat een nieuw leven kan krijgen, hoeft hier niet weg.

En toch, toen ik zo'n twee weken geleden surfend en reizend op het net in Amerika terecht kwam, geloofde ik mijn ogen niet. Deze vrouw gaf zelfs resten van groente, op haar vensterbank een afgesneden selderstronk, een tweede leven!

Dat moest ik ook eens uittesten.

Ik haalde uit de composthoop het uiteinde van de groene selder die we twee dagen voordien gebruikt hadden en stak hem in een bekertje water. Volgens de Amerikaanse zou er een nieuw selderplantje uit groeien. Ik had zo mijn twijfels, want de selder lag eerst al in het groentekraam, dan meer dan een dag in onze berging en de stronk nog eens twee dagen op de composthoop.

Maar kijk , zo ziet de afgesneden stronk er na een dikke week uit:

 

 

Er groeit een nieuw selderplantje op het oude stuk. Nee, nee, er groeien minstens twee nieuwe plantjes, want ook aan de zijkant is er groen.

 

 

Vrijdag stond er weer selder op het menu, witte selder deze keer. Ook deze stronk kreeg een plekje in een kommetje water op de zonnige vensterbank en dit is het resultaat:

 

Na twee dagen zijn de eerste groene blaadjes duidelijk zichtbaar!

 

 





Vorige week wou ik mijn geluk ook eens met een andere groente uittesten. Ik gebruikte het uiteinde van een dikke preistok. Echte blaadjes verschijnen er niet, 't is  ook een prei nietwaar. Maar de binnenste ringen komen wat omhoog en lijken te groeien. Op de foto's is het niet heel goed te zien, de zon scheen nogal fel en ik wou eigenlijk geen schaduwen.

 

 

 

Als je ook eens iets speciaals wil recycleren, hier is het recept:

• neem de afgesneden stronk van een selder (andere groente wil ik nog uittesten)
• zet de stronk in een kommetje of bekertje water. De stronk mag niet verdrinken.
• zet dit bekertje op een zonnige plaats
• wacht, wacht, wacht,...
• hou het waterpeil in het oog en vul wat bij als het nodig is.

 

Volgens de Amerikaanse kun je na enkele weken je nieuwe selder in de grond planten.

Zo ver ben ik nog niet, maar ik leef in blijde verwachting!

 

En zou dat nu echt kunnen, dat je één keer groente koopt en dan als bij een perpetuum mobile telkens opnieuw kunt oogsten???

 

Dat zou nog eens zuinig zijn!

 

 

 

 



Gekregen, gewonnen en genaaid!

De postbode heeft werk voor ons adres: twee pakjes op korte tijd!

Het eerste was een cadeau van Sanne en Riet. Als dank voor de test van een tas uit hun boek kreeg ik een exemplaar. Super!!!





En nu val ik weer in de prijzen: ik raadde niet het juiste aantal boeken dat Mme Zsazsa vorige zaterdag op Veggielicious verkocht, maar ik zat er veel dichterbij dan de meeste kandidaten. Zij deed het nog veel beter: ze raadde 3 en het waren er 4! Ik had op 12 exemplaren gegokt.

En nu zal de postbode weer een boek in onze brievenbus droppen, want .tonbouton en ik hebben het poppenboek van Tantehilde gewonnen!




Als dat hier zo verdergaat, zullen we nog een boekenkast moeten kopen!


En of ik blij ben met mijn aanwinsten? De vraag stellen is het antwoord geven!
Het zijn niet alleen boeken met patronen en ideeën, maar ook plezante kijkboeken, je wordt vrolijk van de kleurrijke foto's en de knipogen hier en daar. Het poppenboek ligt in bruikleen van de bib van SchotenStikt! op onze salontafel vrolijk te wezen naast de rokjes en de geknipte dingen. Over enkele dagen kan ik in mijn eigen exemplaar bladeren en kiezen.



Ondertussen heb ik niet alleen gekeken en genoten. Er werd ook nog genaaid. Drie lappen stof werden een rokje, een t-shirt en een warm vestje.

Van het rokje heb ik geen foto. Het is ongeveer hetzelfde als het vorige gefronste rokje. Ik heb alleen de lendenband aangepast, want de dochter bestelde een bredere band. Ik heb dan het beleg van een A-lijn-rokje als patroon gebruikt en daar een breed rokdeel gerimpeld aan genaaid.

Toen kwam het vestje. Het is een patroon uit Knipmode van oktober 2012. Met de nodige versmallingen  (de dochter is van het dunne type) is het een goed getailleerd jasje geworden.

De buitenstof is wollen mantelstof en voor extra warmte koos ik een gewatteerde voering

 

Stof: stoffenverkoop Kapellen (koopjeshoek, 2€/m)

Voering: stoffenverkoop Kapellen

Afwerking: tresband Naald en draad Schoten

 

 

Het t-shirt was er een vol kommer en kwel. Ik heb het boordje er wel vier of vijf keer afgehaald. Het trok verkeerd, wou niet mee in het stiksel, zat scheef, kortom alles wat verkeerd kan gaan bij een boord ging verkeerd. En eigenlijk was het mijn eigen schuld. Ik had niet echt genoeg stof en knipte het boordje te kort. Ik moest dus nogal hard trekken  om het te doen passen met als gevolg nu een dikkere ribbel omdat de stof ineenkrulde. Nu ja, het is eens wat anders en echt lelijk is het niet, vind ik. Maar misschien ben ik te vlug tevreden.

 



 



En nu staan er lakentjes op het programma en kleurrijke donsovertrekjes voor de komende baby van nichtje K.

En daarna krijgt mijn moeder haar beloofde tricotkleedje. De stof ligt al te wachten en lacht naar mij! Dat belooft...

Kleur

Nu de dagen zichtbaar korter worden en de temperatuur begint te dalen, wordt het tijd voor de herfst- en wintergarderobe.

Voor mezelf maakte ik vlug een A-lijnrokje van Mme Zsazsa. Op de Hoogboomsesteenweg vond ik een tricotcouponnetje van 70cm. Resultaat: een rokje voor 1,40 €! De achtergrond is zwart tricot en de kleurtjes fluweel, ausbrenner dus.















De kouwelijke smalle dochter zocht en vond een paar tricotstoffen voor t-shirts die in de winter een extra laagje kunnen vormen. Ze wou ook graag een paar nieuwe rokjes uit het boek van Mme.

De eerste outfit is klaar!

 

 

Het werd een donkerblauw t-shirt en een gefronst A-lijnrokje. Het rokjespatroon van Mme Zsazsa werd in de lengte en de breedte aangepast. De stof is zeer fijn ribfluweel van de beroemde stoffenverkoop in kapellen. Het patroon voor het t-shirt hebben we vorig jaar van een bestaand t-shirt overgetekend. Dochter heeft graag extra lange mouwen en een t-shirt dat ook bij het bukken haar rug warm houdt. Daar kan voor gezorgd worden.

 

 

Nu staan er nog wat rokjes, vesten en t-shirts op het programma en een tricotkleedje voor onze oma. Tussendoor wil ik een paar tassen naaien en een brillenzakje voor vriendin S.

 

Hobby dacht u? Fulltime job zou ik zo zeggen!

 

 

 

 

 

 

 

 



Sanne, Riet en Roza

Heb je dit gezien?  Mooi he?

Nu een van de beste tassenmaaksters uit blogland over haar testresultaat toonde, denk ik dat ik vrijuit kan spreken.

Ergens tegen het einde van de maand juli kreeg ik een mail van Sanne: of ik nog tijd had om een patroon uit het boek te testen? Ik had haar nl. vroeger gemeld dat ik wel wou helpen bij het nakijken van een patroon.

Ja, natuurlijk. Een testtas met een patroon van de beroemde Eloleo, dat zag ik wel zitten.
Het werd de Roza, een tas met een verzonken rits.

Man, wat een patroon! Goede uitleg, goede foto's, stap voor stap komt er een tas van onder je machine gerold.

Ik heb al veel genaaid, met allerlei patronen en handleidingen gewerkt, maar het moet gezegd, Sanne en Riet weten hoe ze een moeilijker ontwerp voor iedereen toegankelijk kunnen maken.

En kijk, dit is mijn versie:

 



 

 

Het is een ruime schoudertas met twee zijvakken en een verzonken rits (had ik al gezegd).

Mijn tas is wat smaller geworden dan het patroon voorschrijft omdat ik de tekening op de zijtassen wou laten doorlopen. Daarom moest ik wat schuiven en goochelen.

 

 

Binnenin zitten nog drie zakjes om verloren lopende spulletjes een vaste plaats te geven. Ook hier moest ik wat aanpassingen doen omdat ik perse deze stof van Anna Maria Horner wou gebruiken. De lap was eigenlijk wat te klein, maar met een grotere boord van de buitenstof aan de zakjes was dat vlug opgelost.

 

 

En hier een sfeerbeeld van de rits-met-knoopje:

 

 



 

 

 

De binnenkant van de draagriem en het paspel maakte ik van binnenstof om er mooi geheel van de maken. Paspel maken is echt niet moeilijk en hoe je het verwerkt, leggen Sanne en Riet van naadje tot draadje uit.

 

Mijn mening? Geweldig! Ik zit echt te popelen om het hele boek in handen te krijgen, ik heb het ook al besteld als verjaardagscadeau voor zus K en ik ben van plan om heel wat patronen en ideeën te gebruiken. De aanpassingen die ik deed, had ik alleen aan mezelf te 'danken'. Ik wou perse deze stoffen gebruiken en moest dus hier en daar wat schuiven.

 

De mening van mijn dochter? Geweldig! Ze heeft vrijwel onmiddellijk beslag gelegd op de nieuwe tas en gaat met vrolijke kleurtjes door het leven.

 

 

 

 

De stof komt van Lena en Zasa in Berchem, de rits van Naald en draad in Schoten.

 

Wij hebben veel plezier van de tas met verzonken rits, bijgenaamd Roza. Ik hoop dat jullie hem ook gaan maken!